De dag van de gehandicapten zorg

De dag van de gehandicaptenzorg,23 Mei 2009, In het straatbeeld van vroeger zag je eigenlijk vrij weinig gehandicapten.Ik durf er bijna niet over na te denken,wat er met deze mensen gedaan werd.Omdat ik ook geen struisvogel ben,hoewel het soms goed uitkomt,kan ik er wel naar raden waar men deze mensen wegstopte.Als je nu op straat bent,dan zie je met regelmaat,dat gehandicapten onze straat kleuren.Zij rijden soms in een gemotoriseerd wagentje of lopen gewoon door de stad.In Delft zie je best veel gehandicapten op straat.Dit komt natuurlijk doordat er ook veel centra voor gehandicapte mensen aanwezig zijn,vaak onder begeleiding en daar gaat het nu juist om.Het verbaast mij dat veel jongeren zich bekommeren om onze gehandicapte medemens.Jongeren worden vaak afgeschilderd als lui,ongeinteresserd en meer van dit soort ellende.Maar de realiteit is anders.Jongeren gaan steeds meer studeren en werken voor de gezondheidszorg.Zij leren de fijne kneepjes door de "oude rot" in het vak.Je kan gehandicapt in je hoofd zijn maar ook lichamelijk.Er wordt druk gesproken om de benaming van deze medemensen.Ik vind echter, als je het maar met respect bedoelt.De mensen achter deze groep,de verzorgenden,hebben een zware taak.Een taak die zij vaak met liefde en zorg uitvoeren.Ik kwam heel vroeger,regelmatig in de Dolfijn,aan de Koornmarkt.Ik weet nog goed hoe ik altijd werd verwelkomd met een dikke natte zoen.In het begin was ik daar nu niet echt heel blij mee,later ben ik het enorm gaan waarderen dat mensen zo blij met je komst kunnen zijn.De verzorgenden hebben echt niet alleen de taak om deze groep gezellig de dag door te helpen.Zij hebben de zorg voor de alledaagse bezigheden en de verzoging van lijf en leden.De tehuizen waar vaak de meeste zorg plaatsvind,waren vroeger troosteloze gebouwen met dito inhoud.Als je nu een tehuis binnenkomt dan ziet het er fleurig uit en wordt er veel aan creatieviteit gedaan.Ik vraag me wel eens af of iedereen daar nu wel zin in heeft en wat het alternatief dan is.Er zijn toch ook mensen die het heerlijk vinden om buiten te gaan vissen,maar die vissen meestal achter het net.De zorg is daar niet in voorzien.Begrijp mij goed,ik heb alle respect voor deze groep mensen,maar zij zijn er in de eerste plaats voor verzorging.In een rolstoel,er weer uit.In bed,uit bed.Naar de creabea zaal en weer terug.Medicatie die soms onder dwang toegedient moet worden,helpen met eten.Rapporten schrijven en evaluatiegesprekken.Soms krijgt een verzorger/ster met en enorm boos persoon te maken en kan dan wat klappen ontvangen,of een piespot naar je hoofd...Nee.makkelijk is het niet.Net zoals enige tijd geleden met mijn naamgenoot Jolanda.Deze jonge vrouw zat naakt vastgebonden om zichzelf en anderen te beschermen.Gelukkig kon dit achteraf toch beter geregeld worden.Het grote euvel is geld en daardoor mensen tekort.Terwijl zo'n directeur toch een aardig salaris ontvangt.Dat mag ook als hij of zij als een terrier over haar clienten waakt.Ja zo heet dat tegenwoordig,een client.Dan heb je natuurlijk ook de gehandicapten die nog gewoon thuis kunnen wonen en hier en daar wat extra zorg nodig hebben.Zij maken gebruik van een soort vliegende verzorgers/sters.Deze mensen scheuren met fiets brommer of auto,van de ene plek naar de andere.Een race tegen de klok,elke dag weer.Moe en uitgeput komen deze mensen thuis.Ik kan mij zo voorstellen dat je er thuis iets over wil vertellen maar dat de echtgenoot/te ,daar,jaar in en uit,geen zin meer in heeft.Moeilijk hoor.Zou het daarom vandaag geoorloofd zijn voor deze verzorgenden de loftrompet te steken?Bij deze doe ik het en tetter nog wat weg.....Jolanda Gaal